Real life, Ένθετο της εφημερίδας Real News, 12/10/2014
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
[...]
Το live είναι σαφώς από το δυνατό σας σημείο, ωστόσο έχετε μια εκπληκτική φωνή. Αισθάνεστε ότι της έχετε δώσει τη σημασία που της αναλογεί;
Στον Χατζιδάκι άρεσε πάρα πολύ η φωνή μου και έχουμε κάνει μαζί και έναν δίσκο, ο οποίος θα βγει κάποια στιγμή. Εχω βάλει στίχους και έχω τραγουδήσει το «Χαμόγελο της Τζοκόντα»,
αλλά αρρώστησε μετά και δεν βγήκε. Επειδή είμαι η μετενσάρκωση του Λεονάρντο ντα Βίντσι κάνω πολλά πράγματα. Ελπίζω να τα κάνω καλά.
Απολαμβάνετε πιο πολύ τα live;
Είναι και θέμα επιβίωσης γιατί αυτές τις παπαριές περί ταλέντων δεν τις πιστεύω, εντάξει το ταλέντο πρέπει να υπάρχει, αλλά όπως πρέπει να υπάρχει και στον
τσαγκάρη και στον δημοσιογράφο και στον γιατρό. Αλλά πιστεύω ότι η τέχνη βγαίνει μόνο όταν προσπαθείς να επιβιώσεις, όταν ζεις απ' αυτό. Οπως είχε δουλειά ο Τσιτσάνης, ο
Βαμβακάρης αυτοί είναι καλλιτέχνεςγια μένα. Και θα μείνουν κλασικοί στον χρόνο. Εγώ ζω από τη δουλειά μου, όποιος δεν ζει από τη δουλειά του δεν είναι καλλιτέχνης. Τώρα που
έχουν πεθάνει οι δισκογραφικές γράφω μεν αλλά δεν τα ολοκληρώνω, τα πετάω... Η τέχνη δεν θέλει Θυσίες, οι θυσίες θέλουν τέχνη.
Υπάρχει πολύ interaction με τον κόσμο. Σας επηρεάζει;
Απόλυτα. Στην ουσία, σκηνοθέτης της παράστασης είναι το κοινό. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά και εγώ περνάω όχι πόνους γέννας όταν την ετοιμάζω, από το άγχος μου νομίζω ότι
Θα πεθάνω, αυτό το άγχος για την υγεία είναι πολύ άσχημο. Σου δίνει πολλά, σου παίρνει πολλά. Σε αποζημιώνει η αγάπη τού κόσμου. Στο σπίτι, επειδή είμαι κλειστός και δεν
βγαίνω, είμαι ένας οικογενειάρχης με τη γυναίκα μου, το παιδί μου, είμαι πολύ «συντηρητικός».
[...]
Ο Νταλάρας θα έχει θέση και σ' αυτό το πρόγραμμα;
Όχι, ένα πτώμα δεν το κλοτσάς, τα’ χει πληρώσει αυτά που έκανε και θα τα πληρώσει ακόμα, δεν έχει νόημα πια. Δεν ασχολήθηκα προσωπικά με τον ίδιο, αυτό είναι το λάθος. Όταν κάνεις σάτιρα, δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα, έχει να κάνει με τα πρόσωπα, έχει να κάνει με την υποκρισία. Και όλοι εμείς βλέπαμε αυτά τα αίσχη που γίνονταν με τις φιλανθρωπίες και δεν μιλάγαμε. Στην Αμερική το λένε τόσα λεφτά θα πάρω, τόσα θα πάνε εκεί στο φιλανθρωπικό τάδε για φορολογικούς λόγους κλπ. Εδώ σου λέει δωρεάν, αφιλοκερδώς, και μετά του βρήκανε 96 σπίτια και τον κυνηγάει το ΣΔΟΕ. Αφιλοκερδώς πως γίνεται αυτό; Εγώ δουλεύω με εισιτήριο, αφιλοκερδώς δεν έχω παίξει ποτέ -μόνο για κρατούμενους- βγάζω χρήματα γιατί δουλεύω με ποσοστά, αλλά δεν μπορώ να έχω αυτά τα σπίτια. Πως βγαίνουν αυτά τα χρήματα, γιατί από τους δίσκους δεν βγαίνει τίποτα. Αλλά όταν χοντραίνει το παιχνίδι, λες τραγουδάω για την Κύπρο και τα έσοδα θα πάνε στους πρόσφυγες, όμως τελικά τα έξοδα πατσίζουν τα έσοδα… Είναι τραγικό. Οπότε, για μένα έχει τελειώσει, αλλά δεν έχει τελειώσει η ουσία του πράγματος, δηλαδή οι νταλαρείς και οι φαρισαίοι που έχουν πάρει τόσα χρήματα από το υπουργείο Πολιτισμού ή ο Βενιζέλος με τις εκδηλώσεις για τα προολυμπιακά, να τα επιστρέψουν. Αλλά επειδή πληρώνονται και οι δημοσιογράφοι σταματάει το πράγμα εκεί...
[...]